Werken voor Vlaanderen in Italië
Vlamingen gaan overal ter wereld hun geluk beproeven, en de bestemmingen moeten niet altijd aan de andere kant van de planeet liggen. De Italiaanse hoofdstad Rome bijvoorbeeld ligt op amper een dag rijden van Brussel. Misschien daarom is Italië een erg populaire plaats voor landgenoten om er zich te vestigen. De West-Vlaamse Hélène Reychler kwam er 18 jaar geleden eerder toevallig terecht. Vandaag combineert ze er haar Vlaamse achtergrond met haar liefde voor haar nieuwe thuisland.
“Mijn verhaal begint eigenlijk al bij mijn studiekeuze. Aangezien ik altijd al een passie had voor talen en andere culturen, ging ik vertaler-tolk studeren in Brussel. Bij de start van de opleiding moest je twee talen kiezen. Frans stond al snel vast, maar over de tweede taal twijfelde ik nog. Dat werd uiteindelijk Italiaans, omdat Italië voor mij synoniem was voor schoonheid, cultuur, kunst, muziek en mode.”
Na haar studies wist Hélène niet meteen welke richting ze uit moest gaan, maar haar twee proffen Italiaans hebben haar een duwtje in de rug gegeven: “Ze brachten me in contact met een Italiaanse schrijfster in Rome. Zij zocht iemand om haar te helpen bij haar nieuwste roman en ze wilde ook haar talen oefenen. Ik ben ingegaan op dat voorstel en zo kwam ik in oktober van 2001 in Rome terecht. Ik was toen 23 jaar. Nu moet je je voorstellen dat ik die vrouw nog nooit ontmoet had en zelfs nog nooit in Rome was geweest. Ik zie me nog staan op de luchthaven. We hadden afgesproken dat ik een boek van haar in mijn handen zou hebben zodat we elkaar zouden terugvinden. Het klikte gelukkig van bij de eerste minuut, dus dat zat meteen goed.”
Na ongeveer een jaar voor de schrijfster gewerkt te hebben had Hélène nood aan iets anders. “Via een van haar contacten kreeg ik de kans om aan de slag te gaan voor de biënnale in Venetië, bij de architectuurtentoonstelling. Dat was meteen een heel ander leven dan in Rome. Om te beginnen is Venetië natuurlijk een bijzondere en magische stad waar alles te voet gebeurt en geen wagens zijn. Ook het ritme en de mentaliteit van de mensen was er totaal anders. Na nog wat omzwervingen kwam ik in 2004 terug in Rome terecht en heb ik 14 jaar lang voor de Jezuïetenorde in het Vaticaan gewerkt.”
Sinds eind vorig jaar werkt Hélène bij de Vlaamse vertegenwoordiger in Rome. Die behartigt de Vlaamse belangen in Italië en bij de internationale organisaties die gevestigd zijn in Rome. Voor Hélène maakte het de cirkel perfect rond: "Het was altijd al mijn ambitie om beide werelden te combineren. Ik voelde me goed in Italië maar vind het een voorrecht om in zo'n unieke context te kunnen werken. Enerzijds ben ik trots om mijn eigen land van herkomst te kunnen vertegenwoordigen in Italië en anderzijds kan ik dat nu combineren met mijn ervaring en kennis van m'n nieuwe thuisland."
Nu en dan vergelijkt ze Italië nog wel eens met Vlaanderen: “Wat ik een enorme troef vind in Italië is het belang van tradities, ook in de keuken. De ingrediënten die je er terugvindt zijn nog veel meer seizoensgebonden dan in Vlaanderen, dat vind ik wel prettig. Als ik terug thuis ben en door Brugge wandel, valt me anderzijds altijd weer op hoe rustig, georganiseerd en proper die stad is. Misschien heb ik gewoon een vertekend beeld, want op den duur ben je een beetje toerist in eigen land. Ik merk bij mezelf dat ik Italiaanse kantjes begon over te nemen. Zo krijg ik regelmatig de opmerking dat mijn Nederlands veel ‘zangerig’ is geworden.”
Helene woont in Rome, een stad die ze zelf het keerpunt tussen Noord- en Zuid-Italië noemt: “Het blijft een fascinerende stad. Zelfs na bijna twee decennia sta ik nog altijd verwonderd door de schoonheid en de grootsheid ervan. Het helpt natuurlijk ook wel dat je bijna elke ochtend kan opstaan onder een blauwe hemel (lacht). Ook al is Rome een Europese hoofdstad met heel wat buitenlanders, ik vind Venetië en Milaan veel kosmopolitischer. Soms heb ik de indruk dat de stad of het land stilstaan. In Vlaanderen denken mensen al lang ecologisch, door bijvoorbeeld elektrische steps te introduceren in steden. Zover is Rome nog lang niet.
De balans die Hélène opmaakt over haar eigen immigratie is erg positief. Voor wie ook de stap wil wagen heeft ze twee tips: “In de eerste plaats raad ik een nieuwsgierige ingesteldheid en een open blik aan. Als je blijft vasthouden aan de manier waarop dingen in Vlaanderen gebeuren, zal dat veel frustraties met zich meebrengen. Ook kennis van de Italiaanse taal is enorm belangrijk om beter te integreren.”
Zowel persoonlijk als professioneel gaat het Helene voor de wind momenteel, dus over de toekomst is ze heel duidelijk: "Tot nader order mag alles blijven zoals het nu gaat. Ik heb een 11-jarige zoon hier, en een mens voelt zich toch nog het meeste thuis op de plaats waar zich de affectieve relaties bevinden. Momenteel is dat dus Rome. Voor het overige zie ik wel wat er op mijn pad komt.”
Tekst: Lode Roels
Beluister de podcast
