Miekes baggermicrobe

Het tempo waarop Mieke De Mûelenaere ervaringen opdoet, ligt hoog. Ze gaat waar het werk haar brengt. Als Vlaamse ingenieur had ze dit parcours in eigen land nooit kunnen lopen. Ze voelt zich dan ook als een vis in het water bij een baggeraar van wereldformaat met Vlaamse roots. Vandaag werkt Mieke in Marokko aan de ontwikkeling van een haven. De mondiale focus is één van de aantrekkingspunten van Jan De Nul Group. “Bij de sollicitaties kijken ze verder dan alleen het juiste diploma. De juiste motivatie om naar het buitenland te gaan en persoonlijkheid van de kandidaat zijn even doorslaggevend. Bij mij was dat idee al lang aanwezig, sinds mijn twaalfde.”

Kriebels

Baggeraars zijn een ras apart. De ene doet het omdat hij zich graag snel aanpast, de andere voelt een innerlijke nood om andere oorden op te zoeken. “Jan De Nul was niet mijn eerste werkgever. Ik werkte eerst anderhalf in België voor een bouwbedrijf, vooraleer ik voor het Belgische ontwikkelingsagentschap Enabel aan de slag ging in Burundi. Dat beviel mij, maar ik miste toch wat uitdaging. Via voormalige medestudenten hoorde ik over vacatures bij Jan De Nul Group en de rest is geschiedenis. De rekrutering is voor een belangrijk – maar niet uitsluitend - deel op het internationale toegespitst. En ondertussen werk ik al acht jaar voor de groep. In die tijd heb ik al heel wat werven in diverse landen en gevarieerde bestemmingen achter de rug: van de Baltische Staten over Monaco tot Jamaica en Mauritanië. Sommige collega’s hebben graag langere projecten, maar bij mij begint het al snel te kriebelen. Het is alsof ik het nodig heb, steeds weer een nieuwe uitdaging, een nieuw land, een nieuwe functie. En op dat vlak kan ik me natuurlijk geen betere werkgever inbeelden.” Bij Jan De Nul hebben ze qua functies voor ieder wat wils, iedereen heeft z’n eigen verzuchtingen op dat vlak. Langere of kortere projecten, meer of minder technisch, in binnen- en buitenland.

Voldoening

“Mijn nieuwsgierigheid is groot. Ik vraag uitdrukkelijk om die kortere projecten. Ook de uitersten spreken mij aan. Een project in Monaco is helemaal anders dan één in Nigeria. Vandaag bouwen we in de Marokkaanse stad Nador een hele nieuwe zeehaven. Ik ben hier voor de tweede keer actief, want het baggeren gebeurt in fases. Als works manager werk ik nauw samen met de projectmanager en neem ik het operationele luik op mij. Ik stuur vandaag een uitvoerend team aan, dat ook op de schepen zelf actief is. De voldoening die ik eruit haal is groot. Je draagt echt bij aan een groter geheel. Tot dusver was de economie hier vooral gericht op landbouw en visserij. Maar er komen nieuwe opportuniteiten, want Nador ademt (ontwikkel)kansen. Nog voor de haven actief is, zie je hoe de ruimere omgeving erop inspeelt.”

“Het is alsof ik het nodig heb, steeds weer een nieuwe uitdaging, een nieuw land, een nieuwe functie.” “Dat Nigeria mijn bestemming zou worden, wist ik een week op voorhand.”

Veelzijdig

Het vrijmaken van een vaargeul, het uitgraven van een zeekanaal, de heraanleg van een strand, het winnen van land op zee, … De projecten zijn gevarieerd en net zoals haar collega’s is Mieke erg mobiel. De ene keer weet ze lang op voorhand wat een bestemming wordt, de andere keer is het last minute. “Zeker als er geen visum moet aangevraagd worden, kan het zeer snel gaan. Dat Nigeria mijn bestemming zou worden, wist ik zo’n week op voorhand. De visumaanvraag duurde immers een week. Eens dat klaar was, vertrok ik. Die planning is steeds weer een huzarenstukje.” Haar job biedt Mieke dingen die ze vroeger niet voor mogelijk hield: “Mijn blik op de wereld is ook zoveel groter geworden. Elk land heeft een andere dynamiek en realiteit. En die is zeker niet overal even rooskleurig. Maar ik voel me wel bevoorrecht dat ik het alledaagse leven in diverse landen kan beleven. Voorbij de stereotypen naar de veelzijdigheid van bijvoorbeeld Afrika kijken, spreekt me aan.”

Mannenwereld

Ze groeien in aantal, maar de vrouwen blijven in de minderheid in haar werkomgeving. “Dat de baggersector voornamelijk een mannenwereld is, valt niet te ontkennen. De aard van de job zorgt ervoor dat er geen toevloed is van vrouwelijke collega’s, maar de firma stimuleert het wel. In het offshore departement (afdeling met activiteiten in de energiesector, voornamelijk hernieuwbare energie) is het aantal groter, maar deze stiel heeft de connotatie hard te zijn. Zeker de nieuw aangeworven vrouwen kiezen voor offshore, al kan ik de bagger zeker aanraden. Voor mij is het niets minder dan een microbe. Baggeren is een ploegsport, daarom is de collegiale sfeer van groot belang. De teamgeest is belangrijk. De werven zijn soms zo afgelegen dat je op niemand anders dan je collega’s kan terugvallen.” Het werkregime van een baggeraar is op z’n minst uniek te noemen, lacht Mieke: “Het leven wordt geleid op het ritme van het werk. De periodes op de werf zijn ook intens. Twee maanden lang werk ik zes dagen op zeven en twaalf uur per dag en dan volgt er een maand vakantie, waarin we wel volledig deconnecteren.”

Omkadering

Baggeraars gaan naar die plaats waar een project hen op dat moment nodig heeft. Die bereidwilligheid om internationaal mobiel te zijn, is een van de cruciale factoren om in de job mee te kunnen draaien. Er wordt veel gevraagd vanuit het bedrijf, maar de voorwaarden en omkadering zijn erg goed. Ook de opleidingen die voorzien zijn, werken stimulerend. Het werken voor een Belgisch bedrijf, eerder Enabel en nu Jan De Nul, heeft voor mij ook een grote meerwaarde. Je werkt in overeenstemming met lokale geplogenheden, maar in een Belgisch kader en onder Belgische arbeidsvoorwaarden, waar je ook gestationeerd bent. Ik krijg immers een grote ondersteuning en er is ook een vangnet, mocht ik ooit in België willen werken.”, besluit Mieke.