Laurence of Arabia

Iedereen verklaarde haar gek, toen ze als 25-jarige in haar eentje naar Marrakesh wilde verhuizen. Vijf jaar later is haar label LRNCE niet meer weg te denken uit de stad én de buitenlandse interieurbladen. “Ik voel me niet meer thuis in België of de westerse cultuur.” Op bezoek bij Laurence Leenaert.

Dat ze nooit in België zou blijven wist ze al lang, maar Marokko? Dat was puur toeval. Op aanraden van een vriendin trok Laurence Leenaert met haar zus naar een tentenkamp nabij M’Hamid El Ghizlane, de laatste oasestad aan de rand van de Sahara. “Ik had kort daarvoor mijn opleiding aan het KASK stopgezet om me volledig op mijn handtassen te focussen. Die tijd in de woestijn was zo’n ongelooflijke ervaring dat ik – eens terug in België – contact opnam met Bobo, de eigenaar van het kamp. Of ik met mijn naaimachine bij hem kon verblijven. In ruil wou ik hem bijstaan in planning en communicatie.” Zes weken lang hielp ze mee in het kamp. Bobo hielp haar aan stoffen, liet haar Marokko van zijn mooiste kant zien en werd een vriend. In haar vrije tijd boog Laurence zich over haar naaitafel en deelde ze haar creaties op sociale media, wat ze vandaag nog steeds doet. “Dankzij Instagram kon ik de stukken die ik maakte verkopen, waardoor ik weer geld had om een andere sample uit te werken. Zonder dat kanaal had waarschijnlijk niemand ooit iets te zien gekregen van wat ik hier uitspookte.”

Eén lange vakantie

Na haar verblijf wist Laurence het zeker: ze zou verhuizen. Zonder er veel bij na te denken, zei ze haar appartement in Gent op, pakte honderd kilo aan spullen in en stapte opnieuw het vliegtuig op. Ze had een zomerjob als house sitter weten te versieren. “Dat gaf me net genoeg tijd om mijn weg te vinden in de stad en een paar professionele contacten te leggen. Ik kende letterlijk niemand toen ik hier aankwam. Als jong meisje werd ik ook niet meteen au sérieux genomen door de ambachtsmannen. Ik wilde iets nieuws doen met authentieke Marokkaanse technieken en materialen. In hun ogen ontwierp ik alles te snel, te slordig en te chaotisch.”

De jonge Kortrijkzane beet zich vast en gaf niet op. LRNCE’s eigenzinnige, grafische tekeningen op handgemaakte tapijten, keramiek en kussens doen het intussen waanzinnig goed. In die mate dat ze vandaag aan het hoofd staat van haar eigen studio in Sidi Ghanem – de industriële buurt van Marrakesh – waar ze vijf medewerkers in dienst heeft en meer dan 35 freelancevakmensen van een vast inkomen voorziet. “Vroeger werkte ik van thuis uit en had ik continu vrienden over de vloer. Mijn leven leek één vakantie. Nu ik werknemers heb, ben ik elke voormiddag in de studio. Na de middag plan ik atelierbezoeken, volg ik de productie op of ga ik op zoek naar inspiratie.”

Ideaal canvas

Laurence spendeerde haar eerste jaren in een kleine riad in de drukke medina van Marrakesh, waar ze woonde, naaide en netwerkte. Op aandringen van haar vriend Ayoub Boualam, die zijn leven in Parijs opgaf om het businessluik van LRNCE op zich te nemen, verhuisde ze naar Gueliz, een mondaine buitenwijk met veel restaurants, bars en het Yves Saint Laurent Museum om de hoek. Het koppel huurt er een tweehonderd jaar oude alleenstaande woning van Malika El Assimi, een bekende Marokkaanse dichteres, activiste en professor. “Huizen met een tuin zijn hier uitzonderlijk in de buurt. Ze huren is nog uitzonderlijker, want in Marrakesh zul je nooit een verhuurbord zien uithangen.”

Op de hoge plafonds en de authentieke tegelvloeren na is de woning van Laurence en Ayoub heel eenvoudig, rudimentair zelfs. Een ideaal canvas voor de vele LRNCE-items die haar vrolijke interieur bepalen, de vondsten uit de soek en unieke ontwerpen die Laurence lokaal liet maken. Vazen in tadelakt – een natuurlijk waterafstotend pleistermateriaal op basis van kalk – een rond ligbed of een asymmetrisch bijzettafeltje. Weinig spullen zijn niet van haar hand. “Die creatieve vrijheid om te kunnen maken wat ik wil, met wie ik wil, dát is het grote voordeel van wonen en werken in Marrakesh. Hoe meer voorwerpen ik probeer te maken, hoe meer ik ontdek wie ik ben en welke richting ik wil uitgaan als designer. Vandaar ook de naam van mijn merk. Het zijn míjn eigenwijze hersenspinsels. Niet meer, niet minder.”

Dit artikel verscheen eerder al in Knack Weekend
Foto: Gaelle Le Boulicaut