The end of an Eire
Ook expats keren ooit terug. Ik word na jaren on the move straks immigrant in eigen land.
In april 2021 schreef ik mijn eerste expatcolumn. Toen woonden mijn vrouw en ik nog in Canada en hadden we verhuisplannen naar Ierland. Eire, zoals de Ieren zeggen. Ik kon toen niet vermoeden dat we twee jaar later al onze tiende verhuizing zouden plannen, naar België bovendien. Dat is dicht bij de nieuwe werkplek van mijn vrouw, die ik als expat-husband en digitaal bedrijfsleider volg.
Het betekent dat we niet alleen afscheid nemen van Dublin en de mensen hier, maar ook van het expatbestaan. Daar kijk ik met gemengde gevoelens naar.
Sinds 2016 zijn mijn vrouw en ik geen inwoners van België meer. Als global nomad ben je niet lang op een plaats en raak je er ook niet snel aan gehecht. Verhuizen werd een deel van ons leven, want we deden het de voorbije jaren gemiddeld elke 2,5 jaar. Het was routine geworden.
Net als veel andere expats heb ik een aparte verhouding met mijn geboorteplek. Ik ben vertrokken uit Vlaanderen omdat een leven weg van de kerktoren me aantrok. Verhuizen is een gigantische opportuniteit om een nieuwe omgeving te leren kennen en andere culturen op te snuiven. En het is een plezier om je familie en vrienden te kunnen verwelkomen als in een B&B.
Maar dat expatleven gaat natuurlijk niet alleen over rozen. Het betekent ook: een ontelbaar aantal gemiste familiefeestjes en niet samen gevierde verjaardagen. En na de 'vakanties' in België altijd het besef dat je nog zo veel meer mensen had willen zien. We moesten telkens vakantie nemen om te bekomen van de intense reis naar België.
Ik kijk ernaar uit de draad weer op te pikken en opnieuw te integreren, al moet ik toegeven dat de repliek ‘sorry, ik ben niet in het land’ af en toe wel een handig excuus was.
Ik word nu even immigrant in eigen land. Een taalcursus en VDAB-begeleiding naar een nieuwe job zijn niet nodig. Maar het wordt toch even herkalibreren en leren de lokale touch opnieuw aan te voelen.
Zo praten Vlamingen nauwelijks over geldzaken, terwijl dat elders een heel normaal gespreksonderwerp is. In Zwitserland, het land van de referenda, was politiek een erg neutraal onderwerp, terwijl je in Canada net moest opletten met je te uiten als Trudeau-fan of Conservative. Ook in Ierland praatte je beter over rugby dan over politiek (en zeker niet over hurling!).
Het wordt even aanpassen aan de lokale gewoontes. De koffie zal uit een koffietoestel komen en niet uit een drive-in waar je met je grote thermosbeker aanschuift om dan spoorslags twee uur te rijden voor een vergadering. En het zal in de lieflijke Kempen weer even zoeken zijn naar een pub om de week af te sluiten met een glas en een hamburger of een portie chicken wings.
‘De wereld is klein’ is een wisselcolumn van De Tijd waarin ondernemende Vlamingen vanuit het buitenland schrijven over wat hen beroert en boeit. Lees meer op tijd.be/dossiers/de-wereld-is-klein.
