De Mexicaanse ziel van Séverine Naessens

Toen Séverine Naessens in 2022 na een half leven in Mexico terugkeerde naar Gent, was het een andere stad geworden en zijzelf een andere vrouw. Ze leefde vele levens in één leven. Het avontuurlijke zit haar in het bloed. Séverine is een vrouw die durft, ook als dat een terugkeer naar België inhoudt. Ze was duikinstructeur in Mexico, zette Cancún mee op de kaart en stond honderden Belgen met raad en daad bij in het ereconsulaat. Ze schreef haar eigen verhaal. Dat vulde zich niet alleen met cadeaus, maar het leven heeft veel geschenken voor wie ze ziet. Het zou haar credo kunnen zijn.

Séverine laafde zich aan Mexico. Ze vertrok als 24-jarige en keerde pas in 2022 op haar 47^ste terug, na het overlijden van haar echtgenoot. Samen met haar dochter Inari zoekt ze opnieuw haar weg in Gent. Haar leven lang al ziet ze kansen en grijpt deze als ze opdagen. Vandaag is ze communicatiecoach en business consultant.

Fataal virus

Halverwege ons gesprek lees ik op haar onderarm ‘carpe diem’ of pluk de dag. Ze liet de tattoo plaatsen in de donkerste periode van haar leven, nadat haar man overleed tijdens de pandemie. “Het was ons motto. Iedere dag opnieuw. Hij was economist en vrijwillig arts. Vele mensen heeft hij geholpen, meestal langs de telefoon, maar één huisbezoek werd hem fataal. Hij bracht het virus mee naar huis en we werden allebei ziek. Voor hem is het tragisch afgelopen. Van een gelukkig getrouwde vrouw werd ik plots weduwe. Dan is het alsof de bodem onder je voeten wegzakt. Ik kwam een maand naar Gent en had er lange gesprekken met mijn ouders en mijn broer. Sowieso wilde ik Inari in België laten studeren. Niets hield mij nog tegen om mee te komen. Ik gaf mezelf in Mexico nog een jaar om te rouwen en te bekomen, om langzaamaan te herstellen en alle nodige zaken af te sluiten. Ik ben zeer dankbaar voor de steun die ik kreeg van Mexicaanse vrienden. Maar het is wel de juiste beslissing.”

Duikinstructeur

Kansen zien en grijpen als ze opdagen, Séverine heeft het altijd gedaan. Ze is zakelijk vertaalster van opleiding en liep een eerste keer stage in Canada in 1997. “Het was een fantastische ervaring. Ik viel er met mijn ‘gat in de boter’, zoals ze in Gent zeggen. Een tweede stage volgde in Mexico-Stad. Als afsluiter ging ik duiken in Cancún en ik was verkocht. In die week ben ik mij ook gaan aanbieden in een duikcentrum en kort na mijn studies ging ik er aan de slag. Zes maanden was het plan. Het zijn 23 jaren geworden. Van het ene kwam het ander. Ik voelde me bijzonder welkom en integreerde me snel. Ook al duurde het toch zo’n twee jaar om mij helemaal aan te passen aan de kleine nuances en cultuurverschillen. Ik heb mijn passie kunnen omzetten in een job en werd duikinstructeur. Men zegt wel eens: ‘Doe wat je gratis en voor niets zou doen, dan zit je goed.’ Ik zat dus goed. Cancún werd mijn thuis. Ik leerde er de vader van mijn dochter kennen. Wij zijn tien jaar getrouwd geweest, kochten een huis en kregen een dochter.”

Ereconsulaat

“Toen de job langzaamaan fysiek te zwaar werd, zes dagen op zeven bovendien, kreeg ik een lichamelijke burn-out. Die periode is wel de basis geweest voor wat ik vandaag doe als trainer. Intussen leerde ik ereconsul Raphaël Baekeland kennen en werd ik zijn assistente op het ereconsulaat, en heel snel ook zakenpartner in zijn digitaal marketingbureau. Ik combineerde beide jobs en wij groeiden van twee naar een team van acht mensen. Dat was een bijzonder leerrijke ervaring, zowel qua zakendoen als leiderschap. Het waren de beginjaren van de digitale marketing. We zijn erop gesprongen en hebben Cancún als bestemming mee op de kaart gezet. Het was mooi om als buitenlanders mee te werken aan de groei van een stad die destijds nog geen identiteit had en een paar decennia eerder amper meer dan vissersdorpje was. Dankzij het toerisme werd het echter snel één van de sterkst groeiende regio’s van Mexico.”

Burgerzaken

“Het consulaire werk boeide mij. Ervaringen werden uitgewisseld en connecties gedeeld. Ik ervoer het als een micro-samenleving: Belgen kwamen langs voor paspoorten, het inschrijven van kinderen en huwelijksakten, maar ook scheidingen en overlijdens, … Alle burgerzaken liepen via ons, ook de schrijnende keerzijde van de maatschappij. Wij stonden Belgen die juridisch onrechtmatig behandeld werden bij met raad en daad of landgenoten die verdwenen en die je terugvond in een gevangenis, wat ze ‘vergeten’ te melden waren. Afpersingsverhalen waren legio. Wij waren geen beroepsdiplomaten, maar hadden wel het eer en het genoegen om ons land te vertegenwoordigen. Je betekent iets en kan echt een meerwaarde hebben voor de mensen. Het was ook fijn om vaak in het gezelschap van de Belgische gemeenschap te vertoeven, om een glas te drinken en geregeld Nederlands te praten.”

Basiswaarden

“Toen we in 2002 in Gent met vakantie waren, zijn Inari’s vader en ik op zes weken tijd getrouwd. Mijn moeder heeft alles geregeld. We waren eigenlijk te gast op ons eigen huwelijk. We groeiden helaas na tien jaar uit elkaar. Toen Inari geboren werd, kwamen de cultuurverschillen aan de oppervlakte. In de opvoeding van een kind kom je al gauw uit bij basiswaarden en we zaten op een compleet andere golflengte. Ik tapte uit mijn eigen verleden en deed het zoals mijn moeder het deed, met eigen accenten uiteraard. Al gauw kreeg ik van mijn schoonmoeder en schoonzus een snelcursus ‘moeder zijn’ op z’n Mexicaans. Ik roerde me uiteraard, want het was wel mijn kind. Al was ik blij met hun aanwezigheid de eerste dagen. Mijn bevalling verliep vlot, misschien zelfs iets te vlot. In Mexico kom je binnen, je bevalt en binnen de 24 uur sta je op straat met je met pasgeboren baby. In eerste instantie was hulp zeker welkom. Er is voor mijn kind en mezelf gezorgd met de grootste liefde.”

Ontdekking

Séverine staat niet alleen met deze ervaring. “Niet zelden duwen Latijns-Amerikaanse mannen de gezinstaak volledig naar de moeder. Daarom zijn de Mexicaanse vrouwen zo gelukkig met een Belgische man, omdat hij veelal meer geëngageerd is in het gezin. Toen Inari vier was, zetten we een punt achter ons huwelijk. We blijven vrienden in functie van onze dochter. Na zes jaar vond ik opnieuw de liefde. We waren heel gelukkig samen tot het noodlot toesloeg.

In 23 jaar heb ik veel opgebouwd en ik laat veel vrienden achter. Maar het land mis ik momenteel niet. Ik merk wel hoe fel ik ‘vermexicaanst’ ben. Ik ben veel gevoeliger en empathischer geworden. Het leven in Gent is totaal anders, de mentaliteit vooral. Gemakkelijk is het niet altijd, het netwerken en nieuwe vrienden maken. Maar het heeft ook voordelen. Inari is veel zelfstandiger geworden en voelt zich ook veiliger. In Cancún was ik constant ‘mama Uber’ want alleen op stap gaan was daar voor mijn dochter minder vanzelfsprekend. Mexico krijg je niet uit haar, maar ook niet meer uit mij. Ik kreeg mijn levenslessen, maar zie het leven met vrij veel optimisme tegemoet. Ik heb mijn geluk teruggevonden. Na al die jaren voel ik mij toerist in eigen land. Ik apprecieer de mooie dingen waar anderen aan voorbij lopen. Voor mij zijn het mijn roots, voor Inari is er veel te ontdekken”, besluit Séverine.