Column: En dan zit je plots 'vast'
Eén jaar in Oostenrijk. Het is bijna zover. Ongeveer twaalf maanden geleden verruilde ik mijn comfortabele, stabiele en zekere leven in Limburg voor een avontuur in Salzburg. Het is een verjaardag die ik met veel plezier, voldoening en dankbaarheid zal vieren – want wat was me dat een mooi, snel en intens jaar, zeg. En wat léért een mens veel als hij ver weg is van die andere thuis.
Maar het venijn zit hem in de staart. Wie o wie had zich een jaar geleden ook maar kunnen vóórstellen dat een virus afkomstig van een vleermuis de héle wereld plat zou leggen? Dat tienduizenden mensen zouden sterven, de gezondheidszorg op z’n vesten zou daveren en wereldwijd miljoenen mensen hun job zouden verliezen? Om nog maar te zwijgen van wekenlange isolatie, met man en macht gebarricadeerde landsgrenzen en Oostenrijk dat het hoogst mogelijke negatief reisadvies afkondigt voor… België.
Het was me wat de afgelopen weken. Net nu ik wat gesetteld raakte en klaar was om meer tijd en energie in de locals, de taal en het land te investeren, viel het leven stil. Geen praatjes meer aan de koffiemachine op het werk, geen bezoekjes aan de boerenmarkt, geen spontane afterworkwandelingen met deze of die kennis. Alleen nog home office, op en af naar de supermarkt, en een dagelijkse wandeling of fietstocht om enigszins gezond te blijven. En toch mag ik me héél gelukkig prijzen: ik ben gezond, heb een job en een gevulde koelkast – meer heeft een mens in principe niet nodig om een lockdown te overleven. De eenzaamheid? Daarvoor zijn er facetime apero’s – al kom ik er vrij snel achter dat die vaak eerder vermoeiend zijn dan plezierig. Met enige schroom vertel ik m’n Belgische vrienden dat ik geen zin heb om hen te horen of zien, hoe graag ik ze ook heb. Ze zeggen noodgedwongen hun bezoekjes af, en ook mijn trip naar België – nog maar de tweede sinds ik vertrok – valt in het water. Geen familiefeest noch avondjes met vrienden of koffiedates met ex-collega’s.
Ergens in week twee van de lockdown komt het besef dat het wel eens écht lang kan duren voor die barricades aan de grenzen verdwijnen en ik all m’n loved ones weer kan zien. Het komt hard aan. Was ik niet naar het buitenland verhuisd op voorwaarde dat ik relatief snel weer in België kon staan als ik daar nood aan had?
Al een geluk dat ik ondertussen wel in het land van m’n dromen woon. En ik nog elke dag buiten mag om te fietsen en wandelen in de natuur zoals ik ze graag zie: bergen, meren en een groene horizon die er elke dag weer anders maar áltijd adembenemend uitziet. Ik beslis de bizarre coronatijd goed te benutten – wat moet je anders als single in een nieuw land: ik verken straatjes die ik nooit zag, fiets naar bergmeren waar ik het bestaan niet van kende en rust uit in een sappige weide met wel tienduizend paardenbloemen in. En zo herinnert dit land me er elke dag opnieuw aan waarom ik hier ben, en waarom het nog zo slecht niet is om hier ‘vast’ te zitten. De levenskwaliteit waar ik een jaar geleden op hoopte? Die héb ik. Ik ben waar ik wil zijn. En België loopt vooralsnog niet weg.
Julie Vallé verruilde een job in de Vlaamse journalistiek voor eentje in de Oostenrijkse sportmediasector. Woont in de buurt van Salzburg, houdt van sport en trekt zo veel mogelijk de bergen in.
Volg haar via @julievalle
