Column: De beslissing
“En dan blijf ik nu voorgoed hier, hé!” Tientallen keren voel, denk en zég ik het zinnetje in kwestie luidop als ik nog maar eens op de een of andere Oostenrijkse bergtop sta. Ik post het ook zeker een keer of vijf op sociale media, telkens met een foto bij van een fantastisch berglandschap – tot grote verbazing, ergernis of bewondering van m’n volgers. Of ik misschien in Oostenrijk ben gaan wonen? En of ik nog wel wérk, eigenlijk? Uhm, wees maar zeker van wel. Voltijds zelfs. Als chef magazine bij een Vlaamse krant meer bepaald – een fantastische job, al zeg ik het zelf. Maar die verdomde bergen en hun aantrekkingskracht! Bergen dagen uit, brengen tot rust en spreken in stilte tot in het diepst van je ziel. Hoe meer ik erheen reis, hoe minder belangrijk die job voelt, en hoe meer ik besef dat het ‘maar’ een job is – ook al maken die bedrijfswagen en de extralegale voordelen het leven een pak makkelijker.
Maar oké, die job kan ik dus blijkbaar wel achter me laten. Zou ik het dan toch niet eens proberen, dat leven in Oostenrijk? Nee, want ik ken ongeveer anderhalve Oostenrijker. En nee, want mijn Duits overstijgt het niveau van Jean-Marie Pfaff niet. Een job vinden? Wordt moeilijk als je de taal onvoldoende spreekt. Freelancejournalistiek voor Vlaamse media? Betaalt in geen geval die hoge huur. Skileraar dan maar? Thanks but no thanks.
En toch. Toch voel ik dat het erin zit, dat droomleven van me. Die anderhalve Oostenrijker heeft niet alleen vrienden, maar ook bijna negen miljoen landgenoten. Iemand van hen zal me toch wel helpen? Plus: ik ben sociaal, weet van aanpakken en heb twee diploma’s. En ik ben ‘al’ 37. Het is nu of nooit.
Maar ho, wat dan met familie en vrienden? De vrienden stellen me snel gerust: “er is Skype en we komen op bezoek!” De ouders? Die vormen een ander paar mouwen. Moederlief (67) voelt het gemis nog voor ik al vertrokken ben, vader (73) is simpelweg tégen: “Je bent daar alleen en je kan niet meer even binnenspringen, hé.” Nee, maar ik ga ook niet aan het andere eind van de wereld wonen. Ik worstel. Waarom heb ik dit vijftien jaar geleden niet gedaan? Twijfel. Ben ik niet te egoïstisch? Lig wakker. Waarom kan ik me niet gewoon settelen onder de kerktoren? Twijfel nog meer. En beslis het toch te doen. Ik. Verhuis. Naar. Oostenrijk.
In tussentijd heb ik namelijk ook al naar jobs zitten te zoeken. Ik zeg nee tegen een aanbod in Innsbruck, de stad waar ik het allerliefst zou wonen. ‘Zolang een job niet 100 procent goed voelt, vertrek ik niet’, hou ik mezelf voor. Het blijkt een goeie zet: een paar maanden later heb ik een deftig aanbod op zak in Salzburg, bij een grote speler in de internationale sportmedia. Voertaal: Engels! Ik. Heb. Een. Job.
De blijdschap maakt snel – en gelukkig slechts tijdelijk – plaats voor verdriet, als ik afscheid moet nemen van de collega’s op de redactie. “Maar het kan niet zijn dat ik onze lezers jarenlang probeer te inspireren om hun hun geluk na te streven en dat vervolgens zelf niet doe”, leg ik uit. Er volgen tranen, cadeautjes, een pakkende speech van een teleurgestelde bazin. Er wordt ook gekonkelfoesd. “Ze zal daar wel een man hebben zitten!” Ik zou het niet eens erg vinden als het waar was – niks mis met Oostenrijkse mannen, wie weet vind ik er nog wel een – maar dan had ik dat uiteraard wel gewoon verteld. De verbeelding van de fantasten doet me glimlachen. Alsof passie, avontuur en een interessante job niet volstaan ter motivatie.
Of ik eigenlijk wel weet waaraan ik begin? Nee, anders had ik het wellicht niet gedaan. Maar ik weet wel wat me nú te doen staat: een appartement verhuren en afscheid nemen van al wie me na aan het hart ligt. En tegelijkertijd ook in Salzburg een woonst zoeken, m’n hele hebben en houden inpakken, de obligate opzeg doen én kalm blijven. Vooral dat laatste, merk ik. Want over drie maanden woon ik in een onbekend land, heb ik anderhalve kennis en stap ik een compleet nieuw bedrijf binnen. Met andere woorden: dan heb ik alleen nog m’n twee voeten om op te staan. En een paar ski’s, dat ook.
Oei. Wat. Heb. Ik. Gedaan?
Julie Vallé verruilde een job in de Vlaamse journalistiek voor eentje in de Oostenrijkse sportmediasector. Woont in de buurt van Salzburg, houdt van sport en trekt zo veel mogelijk de bergen in.
Volg haar via @julievalle
